KIČICA – LIJEK OD 100 ZLATNIKA

Kičica je u narodu poznata i kao ger, gorčica, gorka kitica, gorko zelje, grozničavka, drago cvijeće, dupčić, trava od groznice, kantarija crvena… Od najranijih vremena bila je poznata gorka trava kičica (Erythraea centaurium) koju su drevni Grci zvali “žuč zemlje”. Istočni narodi smatrali su je čudotvornom, a kineski pripovedači, inspirisani lekovitim dejstvima, prenosili su generacijama divne priče o moćnoj kičici. Latinski naziv biljke potiče, prema jednom verovanju, od Kentaura Hirona, Ahilovog učitelja, a po drugom, od centum (sto) i aurum (zlato), tj. lek koji vredi stotinu zlatnika.

Ova biljka raste na vlažnim i peščanim brdskim livadama i pašnjacima, oranicama, šumskim čistinama i obroncima. Često u tako velikom broju da se sve od nje zarumeni. Kičica je jednogodišnja ili dvogodišnja biljka, ima četvorougaonu, oko 30 centimetara visoku, šuplju stabljiku koja se pri vrhu grana. Listovi su jajoliko duguljasti, a cvetovi ružičasti, grozdasti, prave metlaste cvasti na vrhu stabljike i otvaraju se samo na suncu, oko podneva.

Kičica obiluje gvožđem, natrijumom, gorkim heterozidima (geniciopikrozid, eritaurozid, eritrocentaurozid i dr), a sadrži i smolu, šećer, vosak, oko 0,6 do 1 odsto alkaloida, među kojima je glavni gencijanin, i eterično ulje. Najviše gorčine ima u stabljici, manje u cvetu, a najmanje u listu.

Kao biljna lekovita sirovina koriste se osušeni gornji delovi biljke u cvetu. Kada biljka počne da cveta odsecaju se vršni delovi stabljike, listovi i cvetovi, i brzo suše u hladu i na promaji da bi se sačuvala prirodna boja. Biljka ne sme da se čupa, jer se na taj način uništava na prirodnim staništima.

U narodnoj medicini kičica se koristi za čišćenje krvi, u slučaju velikog kašlja, gorušice i bolova u želucu, da pospeši lučenje stomačnih sokova, protiv proliva, glista, gihta, groznice, temperature i da smiri nervozu.